Het begin van onze financiële problemen is ontstaan in 2006 toen het contract van mijn vrouw niet is verlengd wegens zwangerschap. Wij hadden een jaar daarvoor een hypotheek afgesloten die gebaseerd was op twee inkomens. Doordat er één inkomen wegviel moesten wij het doen met één inkomen. Toen ik wegens omstandigheden ook zonder baan kwam te zitten, werden de problemen snel groter. In eerste instantie probeer je alles zelf op te lossen, maar al snel probeer je het ene gat te dichten met het andere. Vervolgens ontstaan er al snel schulden, zoals een hypotheekachterstand en achterstanden in de andere vaste lasten. Veel gesolliciteerd, maar niet aan een baan kunnen komen.
Het gevolg was dat de bank ons huis moest verkopen en we binnen twee weken ons huis moesten verlaten. Gelukkig konden we bij mijn schoonmoeder intrekken, wat uiteraard geen ideale situatie was voor een gezin met twee jonge kinderen. Inmiddels had ik een burn-out door alle ellende en had ik veel lichamelijke en geestelijke klachten. Na een lange periode van therapie en herstel hebben we geprobeerd om de draad weer op te pakken door op zoek te gaan naar een baan, zodat we ons leven weer op de rit konden krijgen.
Inmiddels hadden we ook contact gezocht met de gemeente voor een schuldbemiddelingstraject. Na een kennismakingsgesprek hadden we maanden niets gehoord en na diverse telefoongesprekken bleek dat onze aanvraag een jaar op de plank was blijven liggen. De betreffende medewerkster die we tijdens het gesprek gesproken hadden was inmiddels ontslagen en met de aanvraag was dus niets gebeurd. Na een aantal maanden hadden we wederom een intakegesprek met een nieuwe medewerkster. Dit gesprek verliep zeer moeizaam en we hadden gelijk het gevoel dat ze ons niet wilde helpen. Na een aantal gesprekken en lang wachten kregen wij uiteindelijk, na bijna een jaar, een week voor kerst, een afwijzing, omdat wij ons volgens hen niet aan de regels hielden met betrekking tot onder andere de informatieplicht. Inmiddels was het een dossier van ongeveer 30 schuldeisers wat zeer complex was.
Inmiddels had ik een baan gevonden en heb ik onze problematiek vrij snel bij mijn nieuwe werkgever kenbaar gemaakt. Hij heeft een budgetbeheerbureau in de arm genomen om alles in kaart te brengen. We zijn inmiddels 5 jaar verder, 2011, en de schulden waren opgelopen tot anderhalve ton. In samenwerking met de budgetbeheerder en werkgever zijn alle schuldeisers aangeschreven om mee te werken aan een oplossing. De meeste schuldeisers wilden niet meewerken waardoor de problemen nog steeds niet opgelost konden worden. Inmiddels hadden we wel een woning toegewezen gekregen, wat dan nog wel iets positiefs was.
Nadat we ook bij de budgetbeheerder niet verder kwamen, zagen we nog maar één uitweg en dat was emigreren naar het buitenland. Als je inmiddels zo veel financiële problemen hebt, loonbeslagen en beslag op je rekeningen door onder andere de Belastingdienst, dan kan je daar zelf nooit meer uitkomen. We zaten inmiddels al in 2015.
Als laatste redmiddel zijn we via mijn schoonouders toen bij Schuldbemiddeling Nederland terecht gekomen. Daar hadden we de hele situatie uitgelegd en werden we zeer snel en professioneel geholpen. Het hele dossier was al kant en klaar gemaakt door de budgetbeheerder en konden we dus zo overhandigen aan Schuldbemiddeling Nederland. Zij hebben direct een soort pauze ingelast bij de schuldeisers, waardoor alles even vast werd gehouden. Alle eisers werd toen gevraagd mee te werken aan een minnelijk schuldsaneringstraject. Een krappe meerderheid ging akkoord en de minderheid werd via de rechter gedwongen mee te werken.
Inmiddels zitten we hier nu anderhalf jaar in en hebben we eindelijk weer de rust gevonden, mede door de goede begeleiding en medewerking van Schuldbemiddeling Nederland.